Psy dla aktywnych. Z nimi nie będziesz się nudzić.

W poprzedniej części wymieniliśmy kilka topowych ras w sportach, natomiast warto się przyjrzeć także psom, które niezwykle mocno zasługują na miano aktywnych. Tym razem chcemy Wam przybliżyć psy, które potrafią przysłowiowo dać w kość, a pokonanie dla nich truchtem kilkudziesięciu kilometrów to żaden wyczyn. Niektóre z nich mają przyczepione łatki typu: trudne w ułożeniu, niezależne, dominujące, inne natomiast to np. psy rodzinne, idealne dla dziecka, przylepy.

Nie chcemy rozprawiać się z mitami jakie krążą o niektórych rasach, ale warto wiedzieć, że większość psów posiada zdolności umysłowe porównywane do dziecka w wieku dwóch, może trzech lat. Wychodząc z takiego założenia możemy przyjąć, że psy daje się nawet sporo nauczyć. To oczywiście zależy wyłącznie od znalezienia odpowiedniego sposobu na czworonożnego przyjaciela i odrobiny konsekwencji. Warto nawiązać z psem wieź poprzez aktywną zabawę, którą psy traktują jako pracę i zadania do wykonania. Jedną z cech psów aktywnych jest zdolność do wytężonego wysiłku, nawet bez bardzo żmudnych i długich treningów. W pierwszej kolejności warto zapewnić psu niezbędną dawkę ruchu, czyli strawę dla ciała, a później zmęczyć jego umysł, np. utrwaleniem i nauką komend. To się wydaje nawet proste, ale niektórzy przedstawiciele ras, które opiszemy niżej, potrafią przyjąć jedno i drugie w ciągu dwóch-trzech godzin, by po pół godzinie odpoczynku podbijać naszą rękę prosząc: chcę znowu!

Podobnie jak w sportach kynologicznych aktywne psy, z którymi chcemy pokonywać niebotyczne ilości kilometrów, wędrować po górach, to wszechstronnie użytkowe psy pracujące, kiedyś pasterskie i myśliwskie, a nawet wilki.

Wilczak czechosłowacki

To jedna z najmłodszych ras stworzonych przez człowieka poprzez krzyżówkę wilka z psem. W 1955 r. Karel Hartl w ramach eksperymentu hodowlanego prowadzonego wspólnie ze Strażą Graniczną z Czechosłowackiej Akademii Nauk, skrzyżował owczarka niemieckiego z wilczycą. Eksperyment miał być czysto naukowy, lecz szybko podjęto szkolenia, aby stworzyć psa użytkowego idealnego do służb, czyli typowego psa pracującego o cechach obronnych i stróżujących. W 1988 rasa Wilczak czechosłowacki została oficjalnie uznana przez FCI. Obecnie nie krzyżuje się już psów z wilkami w obrębie tej rasy, ale należy pamiętać, że w każdym nowym miocie wciąż płynie domieszka wilka i jego geny.

Wilczaki to piękne psy, które pewne cechy zarówno wyglądu i charakteru odziedziczyły po swoich dzikich przodkach. Jak na wilka przystało, jest nieufny, nie lubi się podporządkowywać, a rodzinę, traktuje jak własne stado. W stosunku do swojego opiekuna zachowuje posłuszeństwo i lojalność. Z tego powodu rasa nie sprawdziła się w służbach pograniczników.

To pies na pewno nie dla każdego. Choć poddaje się dobrze szkoleniu, w końcu cechy owczarka także grają sporą rolę, to ma typowe cechy niezależności podobnie jak u większości psów pierwotnych. Nie przepada za nudą i rutyną, warto zapewniać mu urozmaicone treningi i ruch. Wilczak jest zdecydowanie dla człowieka, który zna rasę i jej wymagania, poprowadzi psa odpowiednio, zapewni socjalizację oraz zrównoważony rozwój psycho-fizyczny. Ze względu na swój niezaprzeczalny urok, ale przede wszystkim dziki wygląd często widujemy ja na planach zdjęciowych, ekranach małych i tych dużych, gdzie obsadzane są w rolach wilków. Jest to raczej negatywny skutek dla rasy, ponieważ wilczaki coraz częściej trafiają do osób niepotrafiących dać sobie z nimi rady.

Owczarek australijski Kelpie

Jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Powstała około 1870 roku i odegrała dużą rolę w rozwoju przemysłu owczarskiego i wełnianego w Australii. Owczarek australijski kelpie jest gibkim, dobrze zbudowanym, muskularnym psem, ale porusza się z gracją, lekko, płynnymi i długimi zarazem krokami, w typie wilkowatym. Jest bardzo czujny, inteligentny, z łagodnym usposobieniem, a jeśli dodamy do tego wierność i wytrzymałość, to mamy psa idealnego do pracy. Posiada wrodzony instynkt i zdolności do pracy z owcami zarówno w otwartym terenie, jak i w ogrodzeniu. Umaszczenia Kelpie są zróżnicowane, choć większość hodowanych jest jednokolorowa, jednak gama możliwych barw ich sierści zaczyna się od czarnego, czarnego-tan, poprzez różne odcienie niebieskiego, aż po czerwień, czerwień-tan, czekoladowy brąz oraz krem. Kelpie ma wyglądać na aktywnego i zwinnego psa pracującego wysokiej klasy, o wyraźnym i mocnym umięśnieniu i sprawnych kończynach, zdolnego do długotrwałej pracy bez zmęczenia. Dzięki takim cechom możemy mieć psa idealnego do sportów oraz aktywności outdoorowych, ale pamiętając o odpowiedni ułożeniu.

Przyszłemu opiekunowi sporo czasu może zająć wychowanie i zapewnienie mu rozrywek. Podobnie jak wilczaki, Kelpie potrzebują urozmaiconych zajęć, długich aktywnych spacerów oraz wyczerpujących aktywności sportowych. Potrafią być wulkanem niewyczerpanej energii. Kelpie lubą czuć się spełnione fizycznie i intelektualnie, uchodzą za niezależne, samodzielne i kwestionują czasami wydawane komendy. Nie lubią prostych, schematycznych zadań i szukają po prostu na własną rękę bardziej wymagającego zajęcia – czasem potrafiące doprowadzić opiekuna do szewskiej pasji.

Łajka jakucka

Rasa opiera się na psach w typie pierwotnym, wywodzących się z rejonów rzeki Kołymy w Jakucji, które były od wielu wieków wykorzystywane przez miejscową ludność do zaprzęgu oraz jako psy myśliwskie. Bez wątpienia Łajka jakucka należy do jednych z najstarszych ras. Rosyjscy kynolodzy rozpoznali łajkę jakucką jako odrębną rasę i przyjęli wstępny wzorzec. Wniosek o rejestrację rasy został zgłoszony również do FCI. Łajka jakucka jest niezwykle piękną i dostojną rasą, dość dużą: dochodzącą nawet do 60 cm w kłębie. Pies silny, muskularny z szeroką, głęboką piersią, okrągłą w przekroju, pewny siebie ze zwiniętym puszystym ogonem, na plecach, ładnym i mądrym pyskiem. W obrębie rasy ( podobnie jak u siberian husky ) kolorystyka oczu może być różnorodna. Migdałowe oczy z czarną obwódką, często przenikliwie niebieskie, choć zdarzają się śliczne okazy z brązowymi lub różnokolorowymi oczami.
Sierść łajki jest gruba, błyszcząca z plamistym wybarwieniem. Kolor może być biało-czarny, czarno-biały, szaro-biały, rudo-biały i czysty śnieżnobiały. Cechami charakterystycznymi jest wytrzymałość, odporność na niskie temperatury i choroby.

Łajki jakuckie są inteligentne, rozumne i bystre, szukające kontaktu z człowiekiem. Niezwykle przyjazne i przywiązane do opiekuna z dużą skłonnością do poświeceń. Znane ze swej szczególnej czujności, hodowane jako psy domowe rozwijają cechy psów obronnych. Jednocześnie wyróżniają się powściągliwością szczekając wyłącznie w razie konieczności. Poddają się stosunkowo łatwo szkoleniu, ale jak to u psów pierwotnych mają także cechy i skłonności do niezależności.

Doberman

Pies, który od kilku dekad pokutuje za obiegowe opinie stawiające go w szeregu psów ostrych i agresywnych. W latach 80’tych minionego wieku jego popularność wzrosła za sprawą seriali telewizyjnych – kreowanego na dziką bestię, ale przede wszystkim psa budzącego postrach wśród złoczyńców. Historia powstania rasy sięga lat 1834-1894, kiedy to Niemiec Friedrich Louis Dobermann tworzy pierwszą hodowlę z pomocą mysio szarej suczki o imieniu Gwiazdka. Pragnął stworzyć psa ostrego i czujnego, ale idealnie nadającego się do obrony. Gwiazdkę, szarego mieszańca z okolicznych psich zasobów, skrzyżował z samcem psa rzeźnickiego. Psy rzeźnickie są protoplastami Rottweilerów, skrzyżowane z Owczarkami Niemieckimi, które w Turyngii występowały w umaszczeniu czarnym z rdzawoczerwonymi oznaczeniami. Do hodowli używał także mieszańców pinczerów i różnych psów myśliwskich.

Doberman jest zdecydowanie psem obronnym i stróżującym, ale znakomicie sprawdza się w sporcie i wszelkich aktywnościach. Pewny siebie, nieustraszony, nadaje się doskonale na psa pracującego w służbach mundurowych. Naturę mają jednak pokojową. Dobrze ułożony pies przez opiekuna, czyli takim z dużym zasobem wiedzy o rasie i jej potrzebach, który zapewni mu odpowiednie wychowanie i zajęcie, okazuje się być psem bardzo przyjaznym i delikatnym. Kolejny przykład, że nie ma ras agresywnych, a to głownie człowiek jest odpowiedzialny w większości przypadków za cechy charakteru psa. W ludzkiej rodzinie dobermany są wyjątkowo wierne, czują się z nią silnie związane.

Psy tej rasy są z reguły posłuszne i lubią pracę. Szybko dopasowują się do nowych sytuacji i otoczenia, a przy tym są ambitne i ukierunkowane na cel. Dobermany uchodzą także za psy bardzo inteligentne. Są bardzo szybkie, zwinne i poruszają się z dostojnością i gracją. Wszystkie te cechy sprawiają, że doberman może być znakomitym sportowcem, towarzyszem przygód.

Dalmatyńczyk

Kolejna rasa, która zyskała popularność za sprawą filmów i seriali tv, a co za tym idzie powstania większej ilości hodowli na całym świecie. Pierwotnie rasę tworzono w kierunku psów gończych, aby później wykorzystywać je do pilnowania dorożek i jeźdźców, gdzie pokonywały dziesiątki kilometrów bez odpoczynku.

Dalmatyńczyk jest pełen uroku i wdzięku, ze wspaniałym spojrzeniem, a do tego bardzo radosny i żywy z ogromnym temperamentem oraz cechami psa stróżującego. Należy do psów inteligentnych, więc wymaga dużo różnorodnych zajęć i sporej dawki ruchu. Dalmatyńczyk jest także psem niezależnym, wymagającym konsekwentnego, acz łagodnego traktowania. Ma swoje zdanie, które może się różnić od opiekuna, a zatem nie zawsze wykona polecenia właściciela, zwłaszcza, gdy rozpraszają go inne atrakcje w otoczeniu. Po tych cechach charakteru wiemy już, że trzeba mu poświecić sporo czasu i cierpliwości, aby skutecznie egzekwować posłuszeństwo.

Dalmatyńczyki źle znoszą samotność i uwielbiają kontakt z człowiekiem, chodząc za nim po całym domu. Wymagają organizowania im wolnego czasu, gdyż pozostawione same sobie zaczynają się nudzić. Młode psy wymagają socjalizacji, więc kontakty z innymi psami to podstawa w ich ułożeniu. Jak widać nakrapiane psy kochają biegać i pokonywać duże odległości, będą zatem super kompanami dla maratończyków oraz dogtrekkerów.

Akita

Do niedawna nazywana akitą inu, to rasa psa należąca do szpiców i psów pierwotnych. Wyhodowana w Japonii, służyła początkowo do walk psów, natomiast później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa-towarzysza. Umaszczenie rasy psów akita bywa zróżnicowane i może być białe, sezamowe lub czerwone. Można również natrafić na akitę pręgowaną. Akita zdobyła wielu zwolenników w Stanach Zjednoczonych i to właśnie tam wyhodowano odrębną odmianę tej rasy, którą nazwano akitą amerykańską. W Japonii Akita jest bardzo ceniona i szanowana, kiedyś była symbolem wysokiego statusu społecznego, natomiast obecnie została ogłoszona dziedzictwem kulturowym, a dziewiątkę przedstawicieli tej rasy uznano za pomniki natury. Jak większość psów pierwotnych jest niezwykle wytrzymała i odporna niskie temperatury. O tych cechach możemy dowiedzieć się z historii z akitą w roli głównej, które doczekały się upamiętnienia w postaci pomników oraz filmowych produkcji. Bardzo dramatyczna historia dotyczy wyprawy na Antarktydę z 1957 roku, gdzie 12 psów rasy Akita porzucono ze względu na niesprzyjające warunki. Cztery z nich przeżyły blisko trzy lata, zdane wyłącznie na siebie.

Akity są inteligentne, uparte i niezależne, stąd powszechne przekonanie, że są trudne do wyszkolenia ( podobnie jak siberian husky ). Odznaczają się sprytem i chęciami do ucieczek, jeśli nie zapewnimy im odpowiedniej dawki zajęć. Akita przejawia skłonności do dominacji, ale jednocześnie bywa ciepła i troskliwa. Wymaga zatem konsekwencji oraz dużo wyrozumiałości, cierpliwości i łagodnego podejścia. Jak większość ras pierwotnych odpowiednio zmotywowana uczy się chętnie, o ile ćwiczenia są ciekawe i niezbyt długie. Akity przyswajają szkolenie, komendy, ale czasem wykonują je wybiórczo, więc cały czas trzeba je kontrolować. Ze względu na jej predyspozycje naturalne idealnymi aktywnościami będą wszelkie sporty zimowe, dyscypliny zaprzęgowe oraz dogtrekking. Jednak trzeba brać pod uwagę, że Akity czasem słabo dogadują się z innymi psami, więc do drużyny sportowej należy wprowadzać ją ostrożnie lub zdecydować się na starty z jednym psem.

Seter irlandzki

Wspaniale zbudowany, duży i muskularny pies myśliwski, którego cechą charakterystyczną jest bujna orzechowa lub machoniowa sierść. Do tego jest niezwykle aktywny oraz wymaga bardzo dużej dawki ruchu, uwielbiając bieganie w otwartych przestrzeniach oraz buszowanie po krzakach, łąkach i polach. Irland jest typem indywidualisty. Od szczeniaka musimy z nim intensywnie pracować, ponieważ w innym przypadku będzie psem trudnym i niesłuchającym komend. Silny instynkt łowiecki często będzie wystawiał na próbę jego szkolenie i wychowanie, zwłaszcza podczas spotkania z dziką zwierzyną. Należy mieć na uwadze, że seter jest psem bardzo inteligentnym i jeżeli raz się czegoś nauczy, będzie to pamiętał na długo. Niestety kij ma dwa końce i dotyczy to dobrych, jak i tych złych nauk przechodzących w nawyk. Seter irlandzki z natury jest psem bardzo przyjacielski i otwarty na ludzi. Będzie wylewnie witał wszystkich domowników i wszystkich odwiedzających, upominając się o uwagę i głaskanie. W domu jest bardzo ciepły w kontaktach z dziećmi.

Seter jest zdecydowanie psem, który nadaje się do biegania, agility oraz towarzysza dogtrekkingu. Jest psem wytrzymałym, aktywnym i metodycznym podczas pracy, warto poświecić mu czas, a będziemy mieć doskonałego kompana do wielu aktywności.

Owczarek niemiecki

Owczarki niemieckie są bardzo wszechstronną rasa. Zostały wyhodowane dla potrzeb służb mundurowych, bardzo dobrze poddają się szkoleniom. Od kilku dekad są symbolem psa pracującego, a ten wizerunek utrwalają jeszcze filmy, gdzie grają zazwyczaj psa detektywa, a nawet psa pancerniaka. Dobrze i stanowczo ułożone są zdyscyplinowane, choć potrafią czasem pokazać swój “charakterek” i z tego powodu w służbach coraz częściej wypierają je labradory i goldeny. Kochają bieganie i wytężoną pracę, więc są znakomitymi kompanami podczas treningów. Są bardzo lojalne, ale mogą być również nieufne, a nawet przejawiać oznaki agresywne wobec obcych. Z tego powodu socjalizację oraz szkolenie trzeba rozpocząć jak najwcześniej. Owczarki niemieckie są bardzo inteligentne i jak większość tego typu psów nie lubią bezczynności, więc trzeba zapewnić im urozmaicone szkolenia z dużą dawką stymulacji umysłowej.

Z owczarkami niemieckimi można uprawiać większość sportów kynologicznych, są wytrzymałymi i zrównoważonymi psami, sprawdzają się konkurencjach biegowych, a nawet zaprzęgowych. Dobrze dogadują się z dziećmi oraz innymi domownikami, choć tak, jak przy każdej większej rasie trzeba psa kontrolować w obecności najmłodszych.

Golden retriever

W większości opisów tej rasy można w pierwszych zadaniach spotkać się z określeniem “pies rodzinny” lub polecany do dzieci, co w jest nieco dziwne. Niemal każdy pies odpowiednio ułożony oraz socjalizowany będzie “psem rodzinnym”. W/g klasyfikacji FCI Goldeny należą do grupy VII: aportery, płochacze i psy wodne, czyli w dużym skrócie są psami myśliwskimi. Psy z tej grupy są aktywne, wymagają dużej dawki ruchu, a do tego piekielnie inteligentne, a dobrze już wiemy, co się z tym wiąże. Oprócz wybiegania, urozmaiconych treningów potrzebna jest cały czas stymulacja umysłowa. Goldeny mają bardzo spokojne usposobienie, ogromny apetyt na naukę oraz są otwarte na człowieka. Uwielbiają się bawić, ale każdą zabawę traktują jako zadanie i dlatego wykonują je perfekcyjnie. To właśnie te cechy oraz odpowiednie ułożenie powoduje, że sprawdzają się idealnie jako psy do towarzystwa, pełnią obowiązki przewodnika osoby niepełnosprawnej. Są także wykorzystywane w dogoterapii. Oprócz tego bardzo często pracują w służbach ratowniczych, grupach poszukiwawczych oraz innych służbach mundurowych. Jeśli chcecie uprawiać obedience, agility, flyball, to Golden będzie wyśmienity. Aktywny, wytrzymały i energiczny – to cechy dobrego psa w dogtrekkinu. Wymaga sporo ruchu, ale forsownych treningów nie polecamy zaczynać zbyt wcześnie. Trzeba mieć na uwadze, że Goldeny uwielbiają wodę i warto zapewnić im jak najwięcej takich zabaw/treningów. Z goldenem nie powinniście się nudzić.

Tekst: Piotr Rukat 2018

Post Views: 7 818