Dzika natura wzywa, czy Twój pies odpowie wyciem?

Węgierscy naukowcy z Wydziału Etologii Uniwersytetu Eötvös Loránd (ELTE) badali reakcje psów na wycie wilków. Czy istnieją psy, które są bardziej skłonne do odpowiadania wyciem? Czy te psy są genetycznie bliższe wilkom? Aby odpowiedzieć na te pytania, w badaniu sprawdzono wpływ rasy, wieku i płci psów na ich zachowanie. Wyniki tych niezwykłych badań zostały opublikowane w Communications Biology.

Kiedy ktoś słyszy wycie w lesie, pierwsze, z czym kojarzy ten dźwięk, to wilk. I to prawda, wycie jest charakterystyczną formą komunikacji wilków, ale jest też szeroko rozpowszechnione wśród gatunków psowatych. Wilki używają wycia do porozumiewania się między sobą na duże odległości, do zaznaczania granic terytorium, a także do określania pozycji innych wilków, które w większości przypadków również odpowiadają wyciem.

Naukowcy z Wydziału Etologii Uniwersytetu Eötvös Loránd postawili sobie za cel rozwiązanie zagadki psiego wycia i zbadanie, czy to prawda, że konkretne rasy są bardziej podatne na wycie i czy ma to związek z ich genetycznym zbliżeniem do wilków.

Chcąc odpowiedzieć na te pytania, naukowcy przetestowali 68 psów rodzinnych rodowodowych, odtwarzając nagrania wilczych skowytów i obserwując ich reakcje w laboratorium behawioralnym. Aby sprawdzić wpływ rasy, jako miary użyto podobieństwa genetycznego różnych ras do wilków (tzw. “odległość korzeniowa”).

“Zgodnie z naszymi wynikami, rasy, które są genetycznie bardziej podobne do wilków (“rasy starożytne”), są bardziej skłonne do odpowiadania własnym skowytem na odtwarzanie wycie wilków. Z drugiej strony rasy bardziej odległe od wilków (“rasy współczesne”) typowo reagowały szczekaniem zamiast wyciem. Wydaje się, że choć wycie jest obecne w repertuarze większości ras, straciło swoją funkcjonalność ze względu na zmienione środowisko społeczne, przez co współczesne rasy nie używają go w odpowiednich sytuacjach” – wyjaśnia Fanni Lehoczki, pierwsza autorka badania.

“Dodatkowo stwierdziliśmy, że rasy, które bardziej wyją, wykazują również więcej zachowań związanych ze stresem w tej sytuacji.”

“Zakładamy, że bardziej starożytne rasy, które są genetycznie bliższe wilkom, mogą przetwarzać informacje zakodowane w wilczym wyciu lepiej niż rasy współczesne. Tym samym, starożytne rasy z naszego badania mogą stać się zestresowane przez wtargnięcie na terytorium watahy i używać wycie w celu uniknięcia, tak jak robią to wilki.” – mówi Tamás Faragó, badacz  i autor badania.

“Co ciekawe, ten genetyczny efekt na wycie występuje tylko wśród starszych psów (>5 lat), dla których wiarygodnym wyjaśnieniem może być efekt doświadczenia lub jakiś efekt osobowości związany z wiekiem. Możliwe jest, że – zgodnie z naszą hipotezą, że wycie pojawiające się przy wyższym poziomie stresu jest reakcją na strach/lęk – starsze psy są bardziej lękliwe, co sugerowały już wcześniejsze badania, ale te spekulacje wymagają dalszych badań.”

Oprócz rasy i wieku psa badano również wpływ innych cech, takich jak płeć i status reprodukcyjny.

“Ustaliliśmy, że nie ma różnicy między niesterylizowanymi i sterylizowanymi samicami, ale już niewykastrowane i wykastrowane samce zachowują się inaczej. Wykastrowane samce, ze znikomą ilością testosteronu, wyją bardziej w odpowiedzi na usłyszane dźwięki. Przypuszczamy, że wykastrowane samce są bardziej bojaźliwe, wynik ten może być zgodny z naszymi ustaleniami dotyczącymi reakcji i bardziej zestresowanego zachowania. Zatem psie wycie może oznaczać “boję się, nie zbliżaj się” – wyjaśnia Fanni Lehoczki.

Wyniki badań potwierdzają hipotezę, że udomowienie i selektywna hodowla psów przez ludzi zasadniczo zmieniły repertuar wokalny psów oraz zarówno postrzeganie, jak i wytwarzanie wycie u psów. To spostrzeżenie przybliża nas do zrozumienia historii i wpływu głęboko ważnej relacji między ludźmi a ich “najlepszymi przyjaciółmi” – psami domowymi.